De skaven zijn ratachtige beestlingen. Ze hebben geen eigen thuisland, maar leven vaak nabij (en soms zelfs onder) grote leefgebieden van andere rassen. Vooral grote mensen- en dwergensteden kennen vaak grote skavenpopulaties in hun riolen en gangen. Maar er zijn ook groepen skaven bekend die zelfstandig in het wild leven.
Over skaven doen veel nare verhalen de ronde. Zo worden ze ook wel de doodsbrengers genoemd, omdat ze ziektes bij zich dragen waar ze zelf geen last van hebben. Ook staan ze berucht om naargeestige experimenten die ze uit zouden voeren op zichzelf en op ongelukkige gevangenen. Of al die verhalen op waarheid berusten is maar de vraag, maar feit is dat zowel de levensstandaard als de morele code van skaven lager ligt dan bij de meeste andere rassen.
Varianten
Skaven komen in zoveel soorten en maten voor dat het moeilijk is om de verschillende varianten duidelijk af te bakenen. Wel is er een groot verschil tussen de rioolskaven, een twijfelachtig allegaartje dat onder grote mensensteden leeft en de meer trotse en zelfstandige woudskaven. De eerstgenoemden zijn vaak gefocust op het verwerven van goud en materiële rijkdom, dat status en voedsel waard is. Woudskaven daarentegen geven minder om goud en hechten in plaats daarvan meer waarde aan trofeeën (van de jacht of van hun slachtoffers).
Bestuur
Skaven leven in grote groepen bij elkaar die meestal worden aangevoerd door de grootste, sterkste of slimste van de groep. Deze worden stamoudsten genoemd, ook al heeft de positie weinig met leeftijd te maken. Leiderschap biedt echter weinig zekerheid; skaven zijn opportunisten en in staat om hun loyaliteit snel te verschuiven als dat iets oplevert. Ondanks hun grote macht zijn stamoudsten daarom vaak niet al te effectieve bestuurders. Skaven hebben hiërarchisch geen specifieke voorkeur voor een geslacht; stamoudsten zijn even vaak mannen als vrouwen.
Cultuur
Veel skaven zijn verzamelaars. Kleptomanie is een veel voorkomende aandoening onderhet ras. Maar dat is vaak niet het enig; weinig skaven zijn compleet vrij van geestelijke aandoeningen. Schizofrenie en fobieën zijn de normaalste zaak voor skaven. Ondanks hun soms vreemde trekjes zijn ze echter vaak zeer intelligent.
De draagtijd van skaven is 6 maanden. Na ongeveer 8-10 jaar zijn skaven volwassen en geslachtsrijp. Toch groeien en veranderen skaven hun hele leven door. Skaven kunnen net zo oud worden als andere beestlingen en mensen, maar worden gemiddeld niet ouder dan 30. Dat heeft vaak te maken met ongelukken of geweld. Priesters daarentegen leiden vaak een beschermd leven en weten soms wel honderd jaar te worden.
Bij bijna alle skaven is het gebruikelijk dat de moeder het kind een naam geeft en voor het eerste jaar opvoed. Vaak ziet zij het pad wat het meest geschikt is voor haar jong. Meestal brengt de moeder de jong na een bepaalde leeftijd naar een gilde of tempel om een vak te leren. Maar ze kan ze ook zelf opvoeden tot haar eigen klasse, of naar de vader brengen.
Religie
Skaven zijn aanhangers van Helos en Morrigan. Voor Helos hebben ze groot respect: skaven zullen zelden of nooit graven ontheiligen of necromantiër worden.
Licht van de goden
Volgens traditie wordt elke skaven s’nachts geboren. In het zicht van de nachtgoden worden ze in het licht van een van hen uitgekozen. Soms is dit al vroeg duidelijk, maar andere keren komt het besef laat, of pas bij de dood. Het licht van je god kennen is iets van groot belang bij de clan; het werft ontzag. In veel gevallen zijn de lichtgoden Helos en Morrigan.
Volgens de skaven zien ze kracht van zichzelf terug in de skaven. Toch is het zeldzaam, maar niet ongebruikelijk om tot Anata of Ragnor geroepen te worden. Priesters kunnen zich pas specialiseren als ze hun lichtgod kennen. Soms gebruiken ze kruiden en paddenstoelen om een visioen van hun lichtgod te krijgen. Er bestaat een legende dat, als een woudskaven overdag geboren zou worden, de goden van de dag hem zouden vinden. Een moederskaven zal er alles aan doen dit te voorkomen. Er zijn zelfs moederskaven geweest die hun dag-geboren kinderen hebben gedood om aan de schaamte te ontkomen.
Feestdagen
Groet aan Helos
Een feest in de late herfst, omdat de natuur die tijd van het jaar ook sterft. Het feest is ook een feest van de jacht. De jagers trekken erop uit om snel en groot prooi binnen te halen. Zodra de eerste binnenkomt, begint het feest. De prooi wordt in naam van Helos gedood. De jager die de sterkste prooi binnenhaalt, offert deze persoonlijk aan Helos. Dit is een enorme eer. Het offer wordt niet gegeten.
Vuur van Morrigan
De godin van de vernietiging wordt vereerd door skaven op midzomer. Dit is het keerpunt van het jaar, het einde van de groei en begin van de afbraak. Er wordt een enorm vuur gemaakt waarop de skaven offers voor destructie gooien. Er wordt gedanst en gepaard, en meer dan eens vallen er ook gewonden. De alchemisten brouwen geestverruimende dranken voor ieder, wat de beestachtige sfeer alleen maar ten goede komt.
